"โรคหลงตนเอง" โรคระบาดของคนในสังคมยุคใหม่ มาเช็กกันเถอะ ว่าคุณหลงตนเองอยู่หรือป่าว?!

ภูมิใจได้แต่อย่าให้มากถึงขนาดหลงตัวเอง…เพราะความหลงตัวเองนั้น

ทำลายคนเก่งมานักต่อนัก ยิ่งคิดว่าตัวเองดีเลิศเท่าไหร่ เราก็จะยิ่งมองไม่เห็นหัวคนอื่น

ถ้าเรามองโลกแบบตรงไปตรงมาก็จะเห็นว่า แทบจะเป็นไปไม่ได้ ที่คนหลงตัวเองจะไม่คิดดูถูกคนอื่น

แล้วนิสัยดูถูกคนอื่น ก็จะนำมาซึ่งนิสัยที่ชอบเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น

เมื่อนิสัยชอบเปรียบเทียบมาถึง คราวนี้มันก็จะพานิสัยที่ชอบตัดสินคนอื่นติดมาด้วย

คนนั้นก็ไม่ดี คนนี้ก็ไม่ฉลาด ทำแบบนั้นไม่ดี ทำแบบนี้ก็ไม่เข้าท่า

คนหลงตัวเองจะเริ่มเปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นเทวดาน้อยๆ ผู้ไม่เคยทำอะไรผิด เริ่มติดกับความเก่งของตนเอง

เริ่มติดกับความสำเร็จที่มีอยู่ เริ่มทำตัวเป็นคนธรรมดาที่ไม่สำคัญไม่เป็น

ทั้งหมดนี้คือภัยคุกคามมิตรภาพ และความสุขในชีวิตของตนเอง และคนรอบข้าง

อันที่จริงแล้ว ยิ่งเป็นคนเก่งเท่าไหร่ ยิ่งต้องมีความอ่อนน้อมถ่อมตนเท่านั้น

ความอ่อนน้อมนี่เองจะสามารถถ่วงน้ำหนัก ทำให้เท้าของเราให้ติดดินไม่ลอยขึ้นฟ้า

ยิ่งเป็นคนเก่งเท่าไหร่ ยิ่งต้องระวังความหลงตัวเอง ที่มันคอยจะแว้งกัด ความหลงตัวเองไม่ใช่อะไรที่โง่เขลาเลย

มันไม่ใช่อะไรที่เราจะอวดดีและประมาทได้ ตรงกันข้าม มันมีความเฉียวฉลาดกว่าเราหลายเท่า

คนที่อิ่มในตัวเอง ไม่จำเป็นต้องพูดบอกใครต่อใครว่าฉันอิ่ม

แต่คนที่ขาดต่างหาก ต้องอวดเพื่อสร้างเกราะกำบังให้คนอื่นไม่รู้ว่าฉันขาด

ในทางจิตวิทยาจึงบอกว่า… ใครชอบอวดอะไร ลึกๆ คือ เคยขาดสิ่งนั้นมาก่อน

ยิ่งอวดมากเท่าไหร่ ในใจจะเหมือนมีพายุที่ไม่มีวันสงบสิ้นได้ซักที ความสุขปลอมๆของขี้อวด

คือ ได้รู้สึกเหนือกว่าใครซักคน ในช่วงเวลาสั้นๆ ไม่เช่นนั้นแล้วมีหรือที่เราจะเป็นขี้ข้าของมันมาได้เนินนานเพียงนี้

การเห็นคุณค่าของตัวเองนั้นไม่ผิด และเป็นเรื่องชอบธรรมที่ควรทำ

แต่อย่าให้มันลุกลามถึงขนาดทำให้เรากลายเป็นคนหลงตัวเอง

เพราะคนหลงตัวเองก็คือคนแพ้ตัวเอง คนที่แพ้ตัวเองก็คือคนที่แพ้ทุกสิ่งทุกอย่าง

ชนะคนเป็นแสนล้านถ้าแพ้ตัวเองเสียแล้วก็เป็นอันว่าจบเห่

 ข้อมูลและภาพจาก scopeposts